Wyłączyłam radio, sięgając jedną ręką na fotel obok po telefon.
Kiedy stanęłam na czerwonym, wybrałam numer do szatyna.
Zdenerwowana zaczęłam stukać paznokciami o kierownice.
Kiedy nie odebrał, spróbowałam kolejny raz, dopiero za czwartym razem postanowił podnieść słuchawkę.
- Tylko nie krzycz. - usłyszałam na wstępie.
Gdybym nie była taka wkurzona, pewnie bym się zaśmiała.
Wzięłam dwa głębokie wdechy, zanim się odezwała.
- Czyli słyszałeś? - warknęłam.
- Nie było trudno. Wszędzie o tym trąbią. - mruknął.
Wywróciłam oczami, ruszając do studia, po krótkiej ciszy powiedziałam.
- Najlepiej będzie jeżeli nie będziemy się widywać.
Tylko przyniesiemy sobie niepotrzebne kłopoty, czy coś. - mruknęłam. Zaparkowałam pod wielkim budnynkiem, pod którym stała masa paparazzi.
- Cholera. - syknęłam.
- Stało się coś? - zapytał zmartwiony.
- Tak. Pod studiem stoi masa dziennikarzy. - powiedziałam, szukając w schowku okularów przeciw słonecznych.
- Przepraszam. - powiedział po chwili.
Wysiadłam z samochodu, przepychając się do wejścia, trzymając telefon mocno przy uchu i zaciskając palce na kluczykach od samochodu.
- Nie, nie przepraszaj. Mogłam się spodziewać takiej reakcji z ich strony.
To nie twoja wina. - westchnęłam, zdając sobie sprawę, że całą winę zwaliłam na niego.
- To ja przepraszam, że tak na ciebie naskoczyłam. - mruknęłam.
- Wybaczam. - usłyszałam jego chichot.
Mimowolnie się uśmiechnęłam.
Po chwili przestałam, czując jak ktoś się mocno na mnie pcha.
- Boże święty, nie drżyj mi się do ucha! Nie jestem głucha! - warknęłam do jednego z mężczyzn stojącego przy mnie z kamerą i zadającego pytania.
- Jesteś z Justinem? Rozmawiasz z nim własnie? Możesz zapytać co u niego? Chcesz się przy nim wybić? - zadawał masę pytań, na ktore tylko wywracalam oczami.
- Powiedz, że u mnie wszytko w porządku, i że jest idiotą. - zaśmiał się.
- Mówi, że u niego super, a ty jesteś idiotą. - zachichotałam wchodząc do budynku, a oni razem za mną.
- Możesz zawołać ochronę? - zapytałam, stojąc przy recepcji.
Dziewczyna pokiwała głową, zaraz potem w holu pojawiła się ochrona.
- Dzięki. - mruknęłam idąc w stronę windy.
- Muszę już kończyć, jak chcesz to zadzwonię póżniej. - powiedziałam z uśmiechem.
- Oczywiście, że chce. - zachichotał.
- Do później. - dodał.
- Do później. - mruknęłam rozłączjąc się i chowając telefon do kieszeni w tyle spodni.
Kiedy winda zatrzymała się na wyznaczonym pietrze, ruszyłam w stronę garderoby Ellen.
- Cailin! - usłyszałam.
- Dlaczego nie powiedziałaś, że zgadzasz się na układ z Justinem? - to był Charlie.
- Bo się nie zgadzam. - wywróciłam oczami wchodząc do pomieszczenia.
- Przecież słyszałem w radiu. - mruknął z nutką uroni w głosie.
- Spotkaliśmy się jako znajomi, żeby lepiej się poznać.
Nie mam zamiaru wybijać się u jego boku, choć i tak już na to wygląda. - warknęłam.
- Jeżeli już to tak wygląda to co ci szkodzi? - zapytał.
- Ciociu, zostałam napadnięta przez paparazzi pod studiem. - wywróciłam oczami, omijając jego pytanie.
- Własnie słyszałam. Leciało na żywo w telewizji. - zachichotała.
- Rozmawiałaś z Justinem? - zapytała.
Pokiwałam twierdząco głową, oglądając swoje paznokcie.
- Słoneczko, mogłabyś również dzisiaj mnie zastąpić?
Mam ważną sprawę do załatwienia, a nie wyrobie się razem z wywiadem. - powiedziała.
- Jasne, nie ma problemu. - odpowiedziałam z uśmiechem.
- Z kim przeprowadzę wywiad? - zapytałam ciekawa.
- Musisz zapytać Charliego. - zachichotała.
- Dobrze. - powiedziałam od niechcenia.
- Siadaj Cai, muszę cie przygotować. - powiedziała z uśmiechem Anastasia Usiadłam na krześle wyciągając telefon i wchodząc na Twittera, na którym panował chaos!
Nawet znalazłam się w trendach.
Moją uwagę przykuł jeden tweet pewniej dziewczyny.
@belieberforever*
Jak myślicie Cailin wykorzystuje Justina? #justinbieberandcailibrownlove
A druga odpowiedziała.
@lovebieber*
@belieberforever ona nie jest Seleną lol #justinbieberandcailinbrownlove
Postanowiłam odpisać.
Cailin Brown @cailinbrown
Do: @lovebieber @belieberforever:
Proszę o nieporównywanie mnie do niej :) xx
Od razu na moim koncie zrobił się wielki spam, wiadomościami i powiadomieniami.
Fanki Justina zaczęły pisać o Selenie przeróżne rzeczy związane z ich związkiem i tym, że pasowałabym do Justina.
Wyszłam z tt i weszłam na instagrama, na którym również miałam niezłego spama.
Weszłam w powiadomienia i zobaczyłam, że Justin zaobserwował moje konto. Dałam follow back chichocząc pod nosem, ponieważ zrobi większa drame.
- Zrobimy sobie zdjęcie? - zapytałam, uśmiechając się słodko do kobiety. Pokiwała głową z uśmiechem, włączyłam aparat i zrobiłam zdjecie w lustrze. Dodałam na instagrama z podpisem "Mój nowy kurczak, lol" oznaczając ją na zdjęciu.
Kobieta zaśmiała się z podpisu, odchodząc ode mnie i przynosząc mi czarne rurki, szpilki i koszulę.
Odłożyłam telefon i zaczęłam się ubierać, kiedy byłam już gotów postanowiłam, że zrobię sobie zdjęcie dodając na Shots bez podpisu.
- Cailin za dziesięć minut wychodzisz! - krzyknął zza drzwi Charlie, upominając mnie.
Wyszłam z pomieszczenia, wpatrzona w swój telefon, aż nagle poczułam, że na kogoś wpadłam.
Domyślacie się pewnie kto to, prawda?
- Oj, przepraszam. Nie zauważyłam cię. - powiedziała ze sztucznym uśmiechem.
- Nie ma sprawy, każdemu może się zdarzyć. - uśmiechnęłam się szczerze. Widząc jak jej mina się zmienia, stlumilam w sobie smiech i ją wyminęłam.
- Za trzy...dawa...jednen! Kamera! - krzyknął.
- Dzień dobry, Los Angeles!
Dzisiaj będę gościła na jednej z kanap aktorkę i piosenkarkę.
Powitajmy Selenę Gomez! - krzyknęłam z udawanym entuzjazmem.
Na sali słychać było piski i krzyki, ale to nie było to samo co u Justina. Przywitaliśmy się i usiadłyśmy na fotelach.
- Jak się masz? - zadałam podstawowe pytanie.
- Bywało lepiej, dziękuje. A ty? - uśmiechnęła się.
- Bardzo dobrze. - odpowiedziałam, przenosząc wzrok na kartki, które miałam w ręce.
- Ostatnio wyszła twoja nowa piosenka "The heart wants what it Wants", może wypowiesz się na temat tego kawałka? - powiedziałam.
Dziewczyna pokiwała głową z uśmiechem, poprawiając się na fotelu.
- Jest to dla mnie bardzo ważna piosenka.
Opowiada o wszystkim co czułam i co przeżyłam. - powiedziała.
- Czy ta piosenka ma związek z twoim byłym chłopakiem Justinem Bieberem? - zapytałam, dając nacisk na "byłym."
- Tak. - odpowiedziała bez namysłu.
- To w końcu on był moją pierwszą miłością. - wzruszyła ramionami z chamskim uśmiechem.
Ciekawie.
Pokiwałam głową, czytając dalsze pytania.
- Dlaczego postanowiłaś wydać tą piosenkę, skoro jest ona dla ciebie ważna i dość intymna?
Jak to powiedziałaś w wywiadzie u Ryana Seacresta. - zapytałam.
Twarz Seleny przez chwilę wyrażała zdezorientowanie, ale po chwili pokiwała głową.
- Czułam, że muszę to zrobić.
Chciałam, żeby dowiedział się co wtedy czułam. - odpowiedziała patrząc prosto w moje oczy.
- Masz dwadzieścia trzy lata, co zamierzasz dalej robic ze swoim życiem? Karierą? - odezwałam się poraz kolejny.
- Dwadzieścia dwa. - zaśmiała się sztucznie.
- Przepraszam, tutaj tak pisze. - zachichotałam.
- A więc mam zamiar skupić się narazie na muzyce, nie na aktorstwie.
Nie planuje na razie zagrać w żadnym filmie, ani serialu. - powiedziała.
- Chce się skupić bardziej na swoim życiu zawodowym i fanach. - dodała.
Na sali rozległy się krzyki i piski dziewczyn, przez co się zaśmiałam.
- A ty? Skupiasz się tylko na dziennikarstwie? - tym razem to ona zadała pytanie.
Zmarszczyłam brwi, myśląc nad odpowiedzą.
- Chyba tak. Chciałabym być dziennikarką tak jak Ellen, ale również usłyszałam, że mam świetny głos. - zaśmiałam się, a mina Seleny po raz kolejny wyrażała chęć mordu.
- Ale nie myślę na razie o tym. Co będzie to będzie. - dodałam z uśmiechem. Selena pokiwała głową z lekkim, ale sztucznym uśmiechem.
Czy ją to nie boli?
- Dziękuje za wywiad. - powiedziałam z uśmiechem, wstając i wyciągając w jej stronę rękę.
Powtórzyła moją czynność, ściskając moją rękę i fałszywie się uśmiechając.
- To ja dziękuje, Cai. - czy ona własnie użyła zdrobnienia mojego imienia?
- I... Koniec! - krzyknął.
Ruszyłam w stronę garderoby, kiedy usłyszałam za sobą jej denerwujący głos.
- Cailin, poczekaj! - krzyknęła za mną.
Uniosłam brwi w zdziwieniu, odwracając się twarzą do niej.
- Stało się coś? - zapytałam najbardziej uprzejmym tonem na jaki było mnie stać.
- Zawsze po wywiadzie robię sobie z tą osobą zdjecie, taka tradycja. - zachichotała.
- Możemy zrobić sobie zdjęcie? - zapytała.
Pokiwała głową, wyciągnęła telefon i zrobiła zdjęcie. - Dziękuje. - powiedziała całując mnie w policzek.
- Nie ma sprawy. - mruknęłam, odwracając się i idąc do garderoby.
~*~
Dwie godziny temu wróciłam do domu i szczerze powiedziawszy jestem mega zmęczona.
Ashley nie ma w domu, ponieważ musiała zostać po godzinach w pracy
( Charlie się na nią uwziął, haha ), a ja leżę własnie na wielkiej kanapie w salonie i prawie usypiam.
W telewizji leci powtórka jakiegoś dennego serialu, więc postanowiłam wyłączyć tv i zwlec się z wygodnej kanapy.
Zabrałam telefon leżący na komodzie i wyszukałam potrzebny mi numer telefonu, kiedy już go znalazłam z uśmiechem na ustach nacisnęłam zieloną słuchawkę.
- Halo? - odezwał się głos po drugiej stronie.
- Hej, chciałam tylko zapytać, czy masz jakieś plany na wieczór? - zapytałam, wchodząc do pokoju z zamiarem przebrania się.
- Właśnie miałem się zbierać do przyjaciół. - zachichotał.
- A to... - nie pozwolił mi dokończyć, ponieważ mi przerwał.
- Dobrze, że zadzwoniłaś. - powiedział.
- Potrzebna mi osoba towarzysząca. - zachichotał.
- Nie, nie będę wam się wpraszać. - mruknęłam.
Nie mam zamiaru być przez cały wieczór obgadywana i uznawana za dziewczynę bez przyjaciół.
Nie moja wina, że wszystkim się do pracy zachciało chodzić.
- Nie wpraszasz się, przecież ja cię zapraszam. - powiedział.
- Nie przyjmuje odmowy, będę pod twoim domem za dwadzieścia minut. - dodał, rozłączając się i nie dając mi dojść do słowa.
Prychnęłam pod nosem, wchodząc do garderoby i wyciągając z niej niskie czarne vansy, jeansowe rurki i koszulkę z długim rękawem.
Nie wiem jak mam się ubrać, więc postanowiłam na klasykę.
Nim się zorientowałam, Justin podjechał swoim czarnym Ferrari pod mój dom. Zabrałam torebkę i szybkim krokiem zeszłam na dół, po drodze sięgając po klucze leżące na szafce.
Zamknęłam drzwi, po chwili wyciągając z torby swój telefon i pisząc Ashley, że nie ma mnie w domu, a klucze ma pod wycieraczką.
Usłyszałam klakson pospieszający mnie.
Wywróciłam oczami wsiadając do samochodu i witając się z chłopakiem lekkim całusem w policzek.
- Długo czekałeś? - powiedziałam, próbując jakoś rozwinąć rozmowę.
- Niee, dopiero przyjechałem. - zerknął na mnie przez chwile z uśmiechem, po czym zwrócił swój wzrok na jezdnię.
- Mam pytanie... - ponownie się odezwałam.
Chłopak pokiwał głową dając mi znak, żebym rozwinęła swoją wypowiedź. - No, a więc... Chciałabym się dowiedzieć kto tam będzie, i czy jestem dobrze ubrana. - powiedziałam wszystko na jednym wdechu, zapewne czerwieniąc się lekko, przez co odwróciłam głowę w stronę szyby tak, żeby nie zauważył moich rumieńców.
Usłyszałam chichot za sobą, odwróciłam głowę w jego kierunku nie rozumiejąc jego zachowania.
- Tak, jesteś dobrze ubrana. - powiedział nadal chichocząc.
- A co do znajomych to będą tam moje przyjaciółki, czyli Hailey, Kendall i Kylie Jenner, Yovanna i Ashley. - dodał z uśmiechem.
- Przyjaciele tacy jak Alfredo, Ryan, Lil Za i Meajor. - poczułam się dziwnie słysząc, że będzie tam tyle dziewczyn.
Podobno kręci z Kendall, a z Ashley... No wiecie co robił.
Będę się czuła dość niezręcznie wiedząc, że ma bliższe kontakty z tymi dziewczynami.
Co nie zmienia faktu, że cieszę się, że w końcu poznam słynne Jennerki.
Nim się zorientowałam, zaparkowaliśmy pod wielkim domem, zapewne należącym do rodziny Jenner.
Justin jak na prawdziwego dżentelmena przystało, otworzył mi drzwi od strony pasażera, łapiąc mnie za rękę i prowadząc do drzwi wejściowych.
Bardzo zdziwiło mnie to, że nie zapukał ani nie zadzwonił dzwonkiem, tylko wszedł sobie jak do siebie.
Przechodziliśmy przez długie korytarze z wiszącymi na ścianach zdjęciami, które z zachwytem podziwiałam.
- Nie denerwuj się. - szepnął mi do ucha.
Pewnie wyczuł to, że nie czuje się w porządku wpraszając się do kogoś. Posłałam mu tylko delikatny uśmiech zanim wyszliśmy na taras.
- Siema. - powiedział na wstępie.
- Przepraszam za spóźnienie, ale musiałem jeszcze po kogoś wpaść. - w tym momencie spojrzał na mnie z tym swoim cwanym uśmieszkiem, na którego tylko wywróciłam oczami.
- To jest Cailin, Cailin to są moi znajomi. - przedstawił mnie.
Pomachałam lekko ręką.
Hailey podeszła do mnie jako pierwsza z wielkim uśmiechem na twarzy i mnie przytuliła. Później podeszły Kendall i Kylie, razem z Yovanną, powtarzając czynność Baldwin.
Na końcu podeszła Ashley z grymasem na twarzy, zmarszczyłam brwi zdezorientowana po chwili jednak uśmiechnęłam się miło.
- Cześć, jestem Ashley Moore. - powiedziała z "uśmiechem", wyciągając w moją stronę rękę.
Czuję, że z nią będą kłopoty.
- Cailin Brown. - złapałam jej rękę, przedstawiając się.
Justin przyglądał nam się z boku z uśmiechem, rozmawiając - jak się nie mylę, z Alfredo.
- To co? Pijemy? - odezwała się Ashley.
Wszyscy pokiwali głowami, udając się do domu.
Poszłam za nimi, nie wiedząc co ze sobą zrobić.
Jeżeli pijemy to ja jestem zdecydowanie za, alkohol pozwala mi się odprężyć i zapomnieć.
Nie piję systematycznie, tylko od czasu do czasu.
Nie jestem jakąś alkoholiczką.
- Cailin, co tak stoisz? - zwróciła się do mnie Kendall, która wyciągała w moją stronę puszkę piwa.
- Zamyśliłam się. - zachichotałam zawstydzona, biorąc od niej napój. Dziewczyna zaśmiała się z mojej odpowiedzi i pociągnęła mnie za sobą na jedną z kanap.
- Cai, mogę tak do ciebie mowić, prawda? - zapytała Kylie z lekkim rumieńcem na twarzy.
- Jasne. - odpowiedziałam z usmiechem.
- Bo odkąd cię zobaczyłam i usłyszałam jak się nazywasz, zastanawiam się, czy ty nie jesteś czasem córką Jacka Browna i Emmy Spraks? - zapytała niepewnie.
Zaśmiałam się kiwając twierdząco głową.
- Tak, jestem. - powiedziłam.
- Uwielbiam kolekcję twojej mamy i filmy twojego ojca. - powiedziała z entuzjazmem.
- Miło mi, że ci się podoba. - odpowiedziałam szczerząc się do niej.
Cały wieczór rozmawiałyśmy dosłownie o wszystkim.
O chłopakach, pracy, karierze, miłości i sklepach.
- Cailin, zbieramy się? - podszedł do mnie troche wystawiony Bieber.
- Chyba dobrze się bawiłeś. - mruknęłam, chichocząc.
- Tak, ale bawiłbym się lepiej, gdybyś przez cały wieczór była ze mną, a nie z dziewczynami. - wybełkotał ledwo trzymając się na nogach.
Nie wiedziałam, że on potrafi się aż tak schlać.
Wywróciłam rozbawiona oczami, czując również zakłopotanie, ponieważ każdy zgromadzony tutaj przyglądał nam się z zaskoczeniem wymalowanym na twarzy.
Wstając i biorąc Justina "pod pachę", pożegnałam się i zaprowadziłam pół przytomnego Justina do samochodu.
Czułam się bardzo dobrze w ich towarzystwie i tak naprawdę, chętnie bym jeszcze z nimi posiedziała.
- Gdzie mnie zabierasz? - odezwał się Justin, leżąc na tylnim siedzeniu.
- Do domu? - odpowiedziałam, ale zabrzmiało to raczej jak pytanie.
- N-nie możesz zawieść mnie do domu. - mruknął, podnosząc się. Zmarszczyłam brwi, patrząc na niego w lusterku.
- Moja rodzina tam jest, powiedziałem, że już nie piję... Nie mogą mnie w takim stanie zobaczyć. - dodał, patrząc na mnie błagalnym wzrokiem.
- Jesteś kretynem. - warknęłam.
Zaczął mnie denerwować.
Jest nieodpowiedzialnym kretynem.
- Wiem, ale co zrobisz? - odpowiedział ziewając.
- Ja nic, bo pomagam ci pierwszy i ostatni raz. - mruknęłam cicho, zeby nie usłyszał.
Po chwili ciszy postanowiłam się odezwać.
- Justin? - powiedziałam.
- Mmm? - usłyszałam mruknięcie.
Był wpół przytomny, więc nie kontaktował normalnie.
Postanowiłam to wykorzystać.
- Od ilu pijesz? - zapytałam, nie spuszczając wzroku z jezdni.
- Hym.. Nie wiem, może rok? - odpowiedział ziewając.
- I nic z tym nie robisz? - powiedziałam w szoku.
- Nie mam dla kogo, moja miłość odeszła. - warknął.
- Miłość. - zrobił cudzysłów. - Suka, bez serca. - powiedział przez zęby. Otworzyłam usta w szoku, nie wiedziałam, że ma o niej takie zdanie.
Mam nadzieje, że nie widział naszego wspólnego zdjecia na instagramie...
- Wiesz co? - zapytał, ale nie czekając na moją odpowiedź dodał.
- Mam w dupie miłość, już więcej się nie zakocham. - powiedział uradowany.
- Justin... Nie możesz stać w miejscu przez tą... - ucięłam.
- Dziewczynę. Staczasz się i to widać. - mruknęłam.
- Pomysł o swoich fanach, rodzinie i przyjaciołach. - dodałam, wjeżdżając na podjazd mojego domu.
Zgasiłam silnik, wyciągając kluczyki ze stacyjki i wysiadając z samochodu.
Już chciałam iść do domu, ale zauważyłam, że Justin jeszcze nawet nie wysiadł.
Siedział na fotelu z głową w dłoniach, przez co nie było widać jego twarzy. Podeszłam bliżej, chwytając lekko za klamkę i otwierając drzwi.
- Hej... - powiedziałam cicho, tyrpiąc go.
- Wszystko będzie dobrze, nie załamuj się. - dodałam z uśmiechem.
- Nie będzie. Nie mogę o niej zapomnieć. - warknął.
- Nie mogę zapomnieć o jej uśmiechu, oczach i jej dotyku. - syknął.
- Po prostu kurwa nie mogę! - ryknął tak głośno, że aż podskoczyłam.
- Wysiądź z tego samochodu, do cholery. - warknęłam.
Chłopak spojrzał na mnie niepewnym wzrokiem, wysiadając z samochodu.
- A teraz mnie posłuchaj. Jeżeli odeszła i nie ma jej już od dobrych trzech lat. To już nie wróci. - powiedziałam stanowczym tonem.
- Ona już o tobie zapomniała, układa sobie życie na nowo, to dlaczego ty nie możesz? - zapytałam.
- Nie mogę zapomnieć o tym co mi zrobiła... Rozkochała, wybiła się u mojego boku i zostawiła. - warknął.
- To jest nie fair, dlaczego ja nie mogę być szczęśliwy? - powiedział łamiącym się głosem.
- Kto powiedział, że nie możesz? - odparłam, podchodząc bliżej niego.
- Ty po prostu tego nie robisz. Robisz wszystko na odwrót, musisz zapomnieć i znaleźć inną.
Oczywiście nie od razu, bo miłość sama zapuka do twych drzwi, nawet nie będziesz wiedział kiedy. - powiedziałam z uśmiechem.
- To było trzy lata temu. To była przeszłość, a teraz?
Teraz liczy się tylko ta chwila, ten dzień, ten miesiąc i ten rok.
Nie cofniesz czasu. - powiedziałam.
Chłopak patrzył na mnie jak zahipnotyzowany, nie odrywając wzroku od moich oczu.
- Dziękuje. - powiedział po chwili ciszy.
Uśmiechnęłam się słysząc te słowa.
- Nie masz za co, a teraz chodź, bo pewnie chce ci się spać. - powiedziałam ciągnąc go w stronę domu.
Chłopak złapał mnie mocniej za rękę, splatając nasze palce razem. Uśmiechnęłam się pod nosem, wchodząc przez drzwi frontowe i kierując się do kuchni.
Podeszłam do jednej z szafek i wyciągnęłam z niej dwie szklanki, do których wlałam sok pomarańczowy.
- Ładnie tu masz. - powiedział z uśmiechem.
- Dziękuje. - odpowiedziałam, podając mu szklankę z sokiem.
- Pokój gościnny jest na piętrze, korytarzem prosto, pierwsze drzwi na lewo. - poinformowałam go.
- Jestem twoim dłużnikiem. - powiedział.
- Trzymam cie za słowo. - zachichotałam, na co się uśmiechnął.
- Jeżeli pozwolisz, pójdę już spac. Jestem padnięty. - ziewnął.
- Jasne, że nie. - powiedziałam odkładając szklankę na blat.
Chłopak podszedł do mnie i mocno przytulił.
- Dobranoc Cailin. - mruknął mni do ucha.
